Explosie

Het is half vijf in de middag en ik klap mijn laptop, die voor deze dag thuiswerken op de eetkamer tafel stond, dicht. De werkdag is voorbij en het is tijd om mijn aandacht naar het gezin te laten gaan. Op dat moment gaat de pager af. Ik kijk snel op het display wat de melding is. Prio 1 Brand Scheepvaart... in een stad in de buurt van onze gemeente. Ik schiet mijn slippers aan een stap snel in de auto. Onderweg bekruip me het gevoel dat ik de melding nog niet helemaal begrijp. Bij de melding stond het voertuignummer van ons waterongevallenvoertuig. Wat is hier aan de hand en waarom moeten wij daarheen. Op de kazerne roept één van de collega's dat er een explosie geweest is op een viskotter en dat er mogelijk nog iemand in het water ligt. Razendsnel help ik één van de wateroppervlakteredders in zijn pak. Half aangekleed rennen we naar ons voertuig, tijdens het rijden doen we de rest wel. Ik ben deze inzet de buddy van één van de redders en zal hem assisteren tijdens de gehele inzet. De chauffeur heeft een flinke rit voor de boeg en loods het voertuig snel en veilig richting de snelweg. Achterin het voortsnellende voertuig maken we beide redders helemaal gereed om bij aankomst direct tot actie over te gaan. Langzaam gaan we een beeld vormen van het incident waar we naar onderweg zijn. Er zou een explosie aan boord van een viskotter zijn geweest waarbij één persoon zwaargewond is geraakt. Mogelijk is er ook nog een tweede persoon vermist. Omdat de eenheden die al terplekke zijn het sterke vermoeden hebben dat deze in het water zou kunnen liggen is onze eenheid en een duikeenheid gealarmeerd. We bereiden ons voor op een pittige inzet en na een rit van ongeveer twaalf minuten komen we terplekke.

Het terrein van de scheepswerf staat al vol met diverse brandweervoertuigen. We stappen uit en pakken onze lijnen en wachten het inzetcommando van onze bevelvoerder af. Hij overleg met de officier van dienst en de andere bevelvoerders waar we het best een zoekslag kunnen maken in het water. We krijgen een plek aangewezen en ik klik 'mijn' redder vast aan een lijn zodat hij te water kan. We stemmen onderling af wie welk gedeelte van het stuk water zal afzoeken. De duikers die na ons terplekke zijn gekomen maken zich ook inzet gereed. Doordat er diverse sporen zijn kunnen we ongeveer bepalen waar het slachtoffer zou kunnen liggen. De redders hebben het stuk al redelijk aan de oppervlakte en vlak onder de oppervlakte afgezocht. Het is nu de taak van de duikers om de bodem af te zoeken. De buddy van de duiker roept dat de duiker afdaalt naar de bodem en bijna direct daarop klinkt zijn luide roep dat de duiker het slachtoffer heeft gevonden. Iedereen staat op scherp als de duiker het slachtoffer boven brengt. Er zijn handen die aanpakken, er zijn handen die de reanimatie starten, er wordt een AED gebracht. Plichtsgetrouw haal ik de redder die op een andere plek aan het zoeken was weer naar de kant terwijl voor mijn ogen gevochten wordt voor een leven. Door wat ik net heb gezien weet ik diep in mijn hart al dat wij dit gevecht niet gaan winnen. Maar we blijven altijd hopen... De brandweercollega's en ambulancecollega's doen wat ze kunnen totdat een moeilijke keuze wordt gemaakt. We spoelen de redders en onze materialen af en ruimen al het gebruikte materiaal weer op in ons voertuig. We beseffen dat ook deze uitruk weer een plek moet krijgen maar wennen zal het nooit. Als we even later deze heftige gebeurtenis als ploeg staan te evalueren blijft mijn blik een moment rusten op het inmiddels afgedekte lichaam. Ik besef opnieuw dat ons leven zeer broos is en dat het ook plotseling afgelopen kan zijn. Ik sta hier niet alleen als hulpverlener maar ook als mens. Waar ergens in ons land zal deze boodschap inslaan als een bom? Wat een verdriet... We rijden terug naar één van de kazernes van deze stad en bespreken met alle eenheden deze heftige inzet na. Op de terugweg naar onze eigen gemeente heeft iedereen voldoende aan zijn eigen gedachten. We eten gezamenlijk op onze kazerne en maken daarna het waterongevallenvoertuig weer in orde. Alles staat weer klaar voor als elke seconde telt. Vermoeid gaan we naar huis om ook daar ons verhaal te delen.