Feestje?!

11-09-2020

Gezellig vanavond een feestje! 5 collega's krijgen een Koninklijke Onderscheiding. Ik heb een ploeg gevormd voor een eventuele uitruk. We parkeren de brandweervoertuigen achter de feestlocatie. Binnen is het gezellig en wachten we in een rij op afstand op iets te drinken. Plotseling alarm! Persoon te water.....We rennen het pand uit en dalen via de trap af naar de voertuigen. Omkleden bij het voertuig en in de wagen. Terwijl we weg rijden blijven een aantal hoopjes ceremoniële kleding op de straat achter. Het gaat hard, heel hard! De chauffeur loods het grote voertuig met een vaardige hand door het verkeer. Tijdens het rijden lees ik het kladblok. Meneer in het water.....Rollator op de kant.....Mogelijk al overleden. We zijn snel, heel snel ter plaatse. Ik roep naar achter dat we mogelijk een waadpak inzet gaan doen. Er wordt gewenkt en gewezen. Het voertuig stopt op het fietspad naast het water. Een snelle blik in het water bevestigd alle informatie. Ik geef diverse commando's en loop naar de waterkant. Mijn blik blijft even rusten op het roerloze lichaam van een nu nog onbekende. Aan de overkant probeert iemand het lichaam met een stok naar zich toe te trekken. Ik roep de man toe het aan ons over te laten omdat alle hulp inmiddels aan deze kant van het water zich verzameld. De sirenes blijven komen......... De ladder wordt gebracht een eerste poging, net niet te bereiken. De ladder iets uitschuiven...nu lukt het wel. De pikhaak blijft steken achter de broeksriem en het lichaam word snel naar de kant gehaald. Veel handen wachten het lichaam op en met een vloeiende beweging beland het op de kant. Ik zie alleen wat blikken elkaar kruisen en dat is genoeg. De reanimatie is al gestart. De portofoon zend mijn berichten naar Rotterdam. Boven mijn hoofd zie ik de traumahelikopter zoeken naar een plekje om te landen. De duikers zijn ter plaatse maar het werk is al gedaan. Een snikkende man vertelt me dat hij de melder is en graag wil weten hoe het afloopt. Ik overleg even met politie....slachtofferhulp wordt aangeboden. Ondertussen hou ik mijn jongens in de gaten. Gaat het?....Nee....blijf maar even bij de auto. De collega van het waadpak heeft het alweer uit en wil aansluiten om mee te reanimeren. Ik wil het niet....zijn werk zit er op. Blusjassen gaan uit en de nette overhemden worden zichtbaar. Na elke reanimatie sessie vraag ik of het goed gaat. Rode hoofden met passie volle blikken knikken alleen. En weer door 1, 2, 3, 4, .............Dit moet verwerkt worden gaat het door mijn hoofd. Ik besluit TCO (team collegiale ondersteuning) alvast aan te vragen. En weer met mijn aandacht bij de jongens. Ze wisselen elkaar af als een vloeiende machine. En dan....geen ritmische bewegingen meer van keurige overhemden, maar er is overleg. Een collega kijk me aan en maakt een afsluitende beweging. Ze stoppen...niet meer te redden. Ik haal de jongens terug....de ambulancebroeders dekken het lichaam af. Even rusten, drinken en nieuwe krachten verzamelen. We ruimen de spullen zoveel mogelijk op en maken schoon wat vies is geworden. Na overleg met de OVDG bespreken we ter plaatse na met de ambulancedienst. We keren terug...maar niet naar het feest. Op de kazerne ruimen we op en lopen de meeste op hun sokken naar boven. De schoenen staan nog bij het feest. We bespreken na en vertellen elkaar onze ervaringen. Het is goed zo. De collega's van het feest druppelen langzaam ook binnen. Deze ga ik nog lang onthouden.