In brand

Het is zondagmiddag rond half één als ik met het gezin aan tafel ga voor de maaltijd. De kipfilet, gebakken aardappels en sla zijn klaargemaakt en nu kunnen we met elkaar gaan genieten van een heerlijke maaltijd. In de afgelopen 18 uur zijn we al drie keer uitgerukt met ons korps voor een hulpvraag van een burger.

Gisterenavond vlak voordat we met het gezin naar familie zouden gaan ging de pager voor een gebouwbrand in één van de in aanbouw zijnde wijken van ons dorp. Op de kazerne aangekomen kon ik nog mee als chauffeur van de tankautospuit. Ik had geen idee waar het adres zich bevond want de straat kwam mij niet bekend voor. Gelukkig bracht het navigatiesysteem ons naar de perfecte locatie midden in een nog in aanbouw zijnde wijk. De bewoners hadden hun sfeerhaard op bio-ethanol net bijgevuld maar toen ze hem aanstaken kwamen er grote vlammen uit de haard. Daarop besloten ze het alarmnummer te bellen en zodoende werden we gealarmeerd. Gelukkig viel de situatie in de woning mee en konden we het haardje wat nog een klein beetje in brand stond buiten zetten. Nadat we vertrokken heeft de bewoonster waarschijnlijk nog wel een uur nodig gehad om haar huis weer zand vrij te maken want de zand bende buiten haar huis had zich een klein beetje verplaats naar binnen het huis.

Een half uur later zitten we in de auto op weg voor een familiebezoek wat ongeveer 20 minuten rijden is. Ik heb me afgemeld in het systeem en ben niet beschikbaar voor eventuele oproepen. Het wordt een gezellige avond en rond half elf staan we op om weer richting huis te gaan. De pager gaat opnieuw en ik zie dat mijn ploeg wordt opgeroepen voor een buitenbrand in de naburige gemeente. Ik ben zelf niet beschikbaar dus zullen andere collega's met elkaar deze melding afhandelen. Uit nieuwsgierigheid lees ik even mee in het kladblok wat ik ook op mijn mobiele telefoon kan raadplegen. Er zou een brandje zijn nabij een opslagplaats van bouwmaterialen. Met het gezin stap ik in de auto en 20 minuten later zijn we weer in onze gemeente. Ik lees in het kladblok dat mijn collega's het brandje onder controle hebben een alweer aan het inpakken zijn. Niet veel later is het stil geworden in ons huis en rond middernacht zoek ik ook mijn bed op.

Het is acht minuten voor vier als ik wakker schrik van het doordringende gepiep van de pager. Opnieuw is er een hulpvraag van een burger binnengekomen op de alarmcentrale en heeft de centralist onze ploeg gealarmeerd. Het betreft een wateroverlast in één van de straten van de naburige gemeente. Als ik de voordeur open doe blijf ik even staan want de regen komt met bakken uit de lucht. In de korte sprint richting mijn auto wordt ik toch nog behoorlijk nat. Op de kazerne zie ik dat het systeem mij heeft ingedeeld als chauffeur van de tankautospuit. We rukken uit en niet veel later staan we voor een klein appartementencomplex. In een woning op de begane grond treffen we een waterballet aan. De vele regen heeft door een verstopping in het riool niet de gebruikelijke weg kunnen nemen maar is in de woning via de WC en badkamer naar boven gekomen. Een verdrietige bewoonster staat de tranen uit haar ogen te vegen bij het zien van al dat water. Door de ploeg wordt aan de achterzijde van de woning de regenpijp doorgezaagd zodat al het water wat via deze afvoer naar beneden komt niet meer het riool in loopt maar gewoon in de achtertuin wegloopt. Het probleem is tijdelijk verholpen. Vanaf de kazerne komen de collega's met wat waterstofzuigers. Het komende uur zijn we aan het dweilen en water zuigen zodat de ellende voor deze bewoonster te overzien blijft. De bevelvoerder laat een vertegenwoordiger van de verzekeringen komen om de bewoonster te ondersteunen in de eerste afhandeling van de schade en om vervolgschade te voorkomen. De woningbouw heeft een rioolbedrijf gestuurd zodat nog midden in de nacht dit probleem kan worden verholpen. Precies om vijf uur in de ochtend rij ik de tankautospuit achteruit de kazerne in. Snel terug naar huis om nog een paar uurtjes te slapen voordat de zondagse kerkdiensten beginnen.

Binnen in de hal staat een rolstoel met een persoon erin die in brand heeft gestaan. De brand is door zeer alerte verzorgende met een blusdeken geblust. Onze ademlucht kan af en we trekken nitrilhandschoenen aan om de ambulancedienst te gaan assisteren bij dit zwaargewonde slachtoffer. Ik til samen met de collega's het slachtoffer over naar de brancard en daar behandelen we verder. Ook deze beelden zullen inbranden op het netvlies en waarschijnlijk nooit meer worden vergeten. Even later kunnen we het slachtoffer de ambulance in schuiven en daar behandelt het ambulancepersoneel de persoon verder. We ruimen alles op en de bevelvoerder en officier van dienst evalueren kort met het verplegend personeel. Terug op de kazerne evalueren we als ploeg samen met de officier van dienst deze korte maar heftige inzet. We zullen waarschijnlijk nooit horen hoe het met het slachtoffer zal aflopen maar we hebben weer gedaan wat in ons vermogen lag. Op de terugweg naar huis verwonder ik me opnieuw over ons bijzondere vak. De burgers verwachten van ons als vrijwilligers absolute inzet maar de meeste van hen hebben totaal niet door welke organisatie daarachter zit. De afgelopen 18 uur stonden we tot vier keer toe paraat om hen die in nood zijn te helpen. Maar als de pager binnen een uur weer gaat dan staan we er 'gewoon' weer…….