Met huid en haar

Het is zondagmorgen en ik zit samen met mijn gezin in de kerk. De regen klettert op het dak van het kerkgebouw maar dat hindert niet. Iets over half elf begint de pager die aan mijn broekriem zit te trillen. Om de dienst niet al te erg te verstoren zet ik hem, als ik er aan denk, op trillen. Zo ook deze morgen en blijkbaar niet voor niets. Ik lees de tekst op het beeldscherm: Prio 2 Dier in problemen… Ik sta op en loop de kerkzaal uit en ondertussen bevestig ik op de pager dat ik opkom naar de kazerne.

Het systeem weet nu dat ik opkom en maakt een indeling voor de tankautospuit. De indeling zal zo bij aankomst op de kazerne zichtbaar zijn op een scherm in de kazerne. Als er meer dan zes personen hun opkomst hebben bevestigd zal het systeem op basis van eerdere indelingen een selectie maken zodat de plekken op de tankautospuit eerlijk worden verdeeld. Bij dit soort meldingen (prio 2) waarbij de centralist inschat dat niet elke seconde telt maken we gebruik van dit systeem. Zo blijft elke vrijwilliger gemotiveerd en zitten niet altijd dezelfde personen op de tankautospuit. Bij meldingen met de hoogste prioriteit (prio 1) gaan in principe de eerste zes personen die opkomen zo snel mogelijk uitrukken.

Vanaf ons kerkgebouw naar de kazerne is het ruim vier minuten rijden dus mocht ik ingedeeld zijn dan zullen de collega's even moeten wachten tot ik er ben. Op de kazerne zie ik dat er precies zes personen met de juiste functie de alarmering positief hebben bevestigd. Het systeem heeft mij ingedeeld als chauffeur en niet veel later zijn we met de tankautospuit onderweg naar het adres waar de melding vandaan komt. In het kladblok lezen we dat er een kat vast zit in een elektrische stoel. We kunnen er aanrijdend nog niet echt een beeld van vormen maar we zullen ter plaatse vast gaan zien wat er precies aan de hand is. De regen komt nog steeds met bakken uit de lucht en even later parkeer ik de tankautospuit recht voor de woning van de melder. Het is stil op straat deze zondagmorgen dus er zullen niet veel mensen last hebben dat ik de tankautospuit even midden op de weg laat staan. Ik doe de gevaarverlichting aan en loop ook even met de ploeg mee naar binnen. In de niet al te grote woonkamer is het plotseling vol met brandweermensen. Één van de bewoners houdt een stoel schuin omhoog en aan de onderkant zien we een witgrijze kat die met huid en haar in de motor van de beweegbare stoel is gedraaid. Het arme diertje zit muurvast en heeft vermoedelijk flink veel pijn. Één van de kinderen wilde de stoel in een andere stand zetten maar had niet door dat de huiskat zich heerlijk onder de stoel had genesteld. Door het draaien van de elektromotor werd het diertje een stukje in het schroefdraad meegedraaid. Een niet alledaags klusje maar ook deze uitdaging gaan we aan. Eerst maar eens wat grote blokken uit de tankautospuit halen en een gereedschapskoffer. We leggen de blokken onder de kat zodat het beestje niet in de lucht hoeft te hangen als we de stoel op de kant zetten. Terwijl ik zorg dat de juiste materialen van de tankautospuit worden gehaald gaat de ploeg aan het werk om de stoel te demonteren. De bevelvoerder heeft inmiddels aandacht voor de dochter die huilend in de arme van haar moeder ligt omdat ze zich schuldig voelt over het hele gebeuren. Hij probeert haar te troosten door te zeggen dat ze toch niet kon weten dat de kat onder de stoel zat. Na een poosje lukt het de ploeg om het beestje los te maken uit de motor. Alleen een flinke pluk kattenhaar blijft achter in de motor en voor de rest lijken de verwondingen mee te vallen. De bewoners geven aan dat ze zelf met de kat naar de dierenarts gaan en wij pakken de tankautospuit weer in. Als we terug zijn op de kazerne heeft het geen nut meer om terug naar de kerk te rijden. De dienst is inmiddels afgelopen en mijn vrouw en kinderen zullen wel naar huis aan het lopen zijn. Vanmiddag een nieuwe kans om ongestoord de kerkdienst te volgen.