Papierversnipperaar

Het is dinsdagmorgen rond half elf als er een beknelling wordt gemeld via mijn pager op een adres vlak achter de brandweerkazerne. Ik laat mijn werk voor wat het is een spoed mij richting de brandweerkazerne. Ondertussen vraag ik me af hoe er in zo'n klein straatje een beknelling kan plaatsvinden. Op de kazerne kleden we ons snel om en haasten ons naar de voertuigen. We rukken als eerste met het hulpverleningsvoertuig uit en ik krijg de taak om deze inzet als gewondenverzorger te functioneren. Tijdens de korte rit naar het incident krijgen we te horen dat er een klein mannetje vastzit met zijn hand in een papierversnipperaar. Dit zijn niet de inzetten waar we in onze opleiding voor hebben getraind. Het zal dus veel improviseren worden want hier zijn geen standaard procedures voor.

Als we ter plekke komen worden we naar de eerste verdieping van het kantoorpand gewezen waar we in een klein kamertje het mannetje zien zitten. Ik ga gelijk naast hem op de grond zitten en probeer hem wat gerust te stellen. Zijn middelste 3 vingers zitten samen met een stapeltje A4 vellen een behoorlijk eind het apparaat ingetrokken. Zijn moeder vertelt dat ze hem mee naar het werk had genomen omdat hij zich niet zo lekker voelde deze ochtend. Daar had ze hem een klusje gegeven om de tijd een beetje door te komen. Helaas ging het behoorlijk mis bij dat klusje.... We bekijken het apparaat eens goed en komen er als snel achter dat dit een pittig klusje gaat worden. Het is een hele stevige papierversnipperaar die niet zomaar is los te schroeven. Het kamertje is maar klein en met brandweermensen een moeder en een ambulancebroeder is het al snel heel erg vol. Besloten wordt om buiten alle gereedschappen die we denken nodig te hebben op te gaan bouwen en dan pas naar boven te nemen. Ik blijf bij het ventje en zijn moeder in het kamertje en de gereedschappen worden klaargemaakt. Een spreider is voor dit klusje veel te groot dus wordt er gekozen voor het Porto-power setje van het hulpverleningsvoertuig. Helaas blijkt zelfs dit apparaat te groot voor de smalle opening van de papierversnipperaar. Er zal iets heel duns naast de vingers van het ventje moeten geplaatst worden om het daarna uit elkaar te drukken. We ondernemen nog een poging om met een schroevendraaier het apparaat te slopen maar het blijkt te stevig in elkaar te zitten.

Dan komt één van de collega's op het idee om aan allebei de kanten van de vingers een houten keg te slaan en deze langzaam naar binnen te tikken om ruimte te maken. Buiten worden de keggen vakkundig op maat gemaakt en daarna worden de 2 dunnen keggen naast de vingers van het jongetje geplaatst. Als alles er klaar voor is beginnen we langzaam aan beide kanten de keggen naar binnen te slaan. Elke tik is een beweging voor het slachtoffertje en doet dus pijn. Langzaam beginnen de snijmesjes te wijken en kunnen we het papier lostrekken. Daardoor ontstaat er voor de vingers ruimte en komen deze al snel los. We bekijken samen met de ambulancemedewerker de schade aan de vingers en deze besluit het mannetje voor een foto van de vingers mee te nemen naar het ziekenhuis. De klus is geklaard en het is tijd om in te gaan pakken. Alle materialen worden weer op de vaste plek op de wagen terug geplaatst en we kunnen weer terugkijken op een dankbare klus. Ook deze uitruk is er weer eentje om altijd te onthouden.