Reanimatie

Het is maandagavond en we hebben een leuke en leerzame oefenavond achter de rug. De ene collega is reeds naar huis vertrokken en samen met nog een aantal collega's zit ik buiten op het dakterras van de kazerne te genieten van de gezelligheid van het moment. Plotseling wordt deze rust ruw verstoord door het geluid van onze pagers. Prio 1 Reanimatie... lezen we in het tekstbericht van onze pagers. We staan direct allemaal helemaal op scherp. Een melding die wij als korps bijna nooit krijgen. We rennen de trap af richting de kleedruimte. Ondertussen vraag ik me af waarom we dit keer wel worden mee gealarmeerd met een reanimatie melding. In de tankautospuit moeten we nog even wachten op collega's die van thuis komen en heb ik de gelegenheid om alvast het kladblok te lezen. Persoon in een auto onwel...deur kan niet open...mogelijk reanimatie. Diverse scenario's schieten door mijn hoofd. De straat is mij bekend als een doodlopend stil straatje op een industrieterrein. Mogelijk iemand die zichzelf iets wil aandoen door zichzelf te vergiftigen gaat het door me heen. Ik besluit van het ergste uit te gaan en laat twee personen ademlucht omhangen en de meetapparatuur voor gevaarlijke stoffen te activeren. We vertrekken binnen 4 minuten uit de kazerne en gaan richting het incident adres. Inmiddels krijgen we door dat de politie de ruiten van het voertuig al heeft ingeslagen en de persoon naar buiten heeft gehaald. Ze zijn de reanimatie gestart en dat geeft al iets van opluchting bij ons in de tankautospuit. Ter plekke zien we al verschillende politieauto's en een ambulance staan. Een personenauto staat half op de middenberm en naast de auto wordt er heel hard gewerkt door diverse hulpverleners om het leven van een persoon te redden. Twee personen van ons team gaan ondersteunen bij de reanimatie en de andere gaan het voertuig wat nog met draaiende motor tegen de middenberm staat veiligstellen. Zelf heb ik kort overleg met ambulance en politie over waar onze hulp nodig is. Één van de agenten blijkt bij het forceren van de ruiten gewond te zijn geraakt aan zijn hand. Twee collega's gaan aan de slag om hem te verbinden want de ambulancemedewerkers hebben wel wat anders aan hun hoofd. Na het veiligstellen van het voertuig laat ik de collega's nog even de sporen bekijken om te zien of de persoon niets anders heeft geraakt op het moment dat hij onwel werd. De politie heeft het nog even druk met reanimeren of met het daarvan bijkomen. We vegen het glas wat op het wegdek is gekomen weg zodat de berger zo meteen het voertuig kan meenemen. We wachten tot ook de collega's die inmiddels in de ambulance assisteren met de reanimatie klaar zijn met hun taak. De ambulance broeders besluiten met spoed richting het ziekenhuis te vertrekken. Ons werk zit erop en vol met nieuwe beelden, die verwerkt moeten worden, op ons netvlies keren we terug naar de kazerne. Op de kazerne brengen we het voertuig weer in orde. We verzamelen even later in de kantine van de kazerne om het incident met elkaar door te nemen en om iedereen de kans te geven er nog iets over te zeggen. Met elkaar komen we tot de conclusie dat we hebben gedaan wat we konden. Ook dit incident kan ik weer toevoegen aan de inmiddels lang reeks herinneringen van mijn brandweer werk.